Οι παρέες ξεδιψούν με τσίπουρα και θρέφονται με ήχους.Και καθώς χοροπηδούν , μεταβολίζουν στίχους που χαράζονται στα σωθικά τους.Είναι εκείνες οι μέρες που μυρίζουν την προσωπική επανάσταση του καθενός.
Σε μια τέτοια σπίθα φανερώθηκε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και έριξε φως σε μια γενιά που παλεύει να σκοτώσει τους σωτήρες της.
Μια γενιά που τραγουδά το “Αερικό” του και δυναμώνει τον τόνο της φωνής της με πάθος όταν φτάνει στην απελευθέρωση της.
“Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει”
“Γεια σας πουλάκια μου! Ήρθαμε για να ξυπνήσουμε αυτή την πόλη”είπε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην συναυλία της Παρασκευής μαζί με τον Σωκράτη Μάλαμα κλείνοντας την αυλαία του Loutraki Festival.
Αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν μπορείς να το αντιληφθείς αυτό. Ανέτρεξε στο you tube για να καταλάβεις. Και να κατανοήσεις πως “κάτι γίνεται εδώ”. Κάτι μεγάλο γίνεται εδώ!Μια Ελλάδα που ξαναγεννιέται και ξεπηδά μέσα απο τις στάχτες της. Και όχι! Αυτή η Ελλάδα δεν είμαι εγώ ή εσύ, μεσήλικες ψαγμένοι στην δική μας εποχή , που τον ανακαλύψαμε πολύ πιο πριν και φάνταζε αναμενόμενο πως θα τον βρίσκαμε, η Ελλάδα αυτή είναι οι νέοι.
Λουτράκι 2018
Όχι οι νέοι της Παραλιακής , αλλά οι νέοι που ψάχνουν να βρουν κάτι μέσα απο την υπερεαλιστική ποίηση του Θανάση Παπακωνσταντίνου ..Είναι οι νέοι που βουτούν στα νοήματα και αναζητούν την δική τους αλήθεια. Είναι ο Θανάσης που έχει γυρίσει την πλάτη στις ιλουστρασιόν διαφημίσεις, στο κοσμικό κέντρο , έχει επιλέξει να κατοικεί εκτός Αθηνών – καπου στη Λάρισα- να γράφει και να συνθέτει ..Να συνεγείρει και να γίνεται ιδεολογία.
Είναι ο Θανάσης..
Που γι αυτόν γεμίζουν κατά χιλιάδες τα θερινά θέατρα της Αττικής, οι τεράστιες πλατείες της,όπου βρίσκεται ο Θανάσης ανά την χώρα.Είναι μαζί του εκείνοι που ακολουθούν κατά χιλιάδες τα βήματά του.
Μοιραία περνούν απ’ το μυαλό μου στιγμές από συναυλίες που με μια “Ηλιόπετρα” και μια “Ανδρομέδα” ξορκίζεται η ρυτιδιασμένη καθημερινότητά μας.
Η εμπειρία της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν είναι κάτι που ανταλλάσσεται με οτιδήποτε άλλο. Άμα ακολουθείς τα μουσικά του βήματα, άμα έχεις ταξιδέψει στο αναρχικό σύμπαν του, άμα ξέρεις πώς είναι στην Ανδρομέδα, δεν μπορεί παρά να βυθιστείς στην μαγεία των συναυλιών του.
Είναι κάθε φορά σαν να λαμβάνει χώρα μία μικρή τελετή μύησης σε κάτι τόσο φωτεινό που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει. Είναι που οι άνθρωποι (ακόμη και οι φίλοι που ήρθαν με το ζόρι) απορροφούνται από το κλίμα που επικρατεί. Λες και ένας αόρατος καπνός τυλίγει τα θέατρα και τις πλατείες.. Όλοι φωνάζουν με ορμή τους στίχους, όλοι σηκώνουν τα χέρια στον ουρανό, ρακές εκσφενδονίζονται, καπνογόνα ανάβουν. Αλλά πάντα είναι κάτι περισσότερο από αυτό.
Είναι που όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι και εσυ μαζί τους, που τραγουδούν ποίηση! Και μιλούν για τον έρωτα , όχι την αγοραία γλώσσα..
Είναι τα κοινωνικά μηνύματα, είναι οι μυθοπλασίες .Είναι οι λέξεις ,οι φράσεις που γεννούν μια πανέμορφη γλώσσα. Είναι που σηκώνονται τα χερια ψηλά στον ουρανό,αγκαλιάζονται και τραγουδούν “Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο,Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει,Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως,
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.”
Είναι που γίνεται ύμνος το “Μιλώ με τα ψηλά τ’ απάτητα βουνά και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά σαν πέτρινα γεφύρια..”
Πάντα είναι κάτι που δεν μπορείς να το εξηγήσεις αλλά το βιώνεις. Είναι που ο Θανάσης βρίσκεται στη σκηνή, αλλά ταυτόχρονα είναι σαν να βρίσκεται κάτω, εκεί που όσο κι αν δεν χωράς, θα μείνεις μέχρι να ιδρώσεις ή να λερώσεις τα παπούτσια σου, εκεί που θα σπρώξεις όχι για να ενοχλήσεις ή να πονέσεις τον άλλο, αλλά για να τους μεταφέρεις την ενέργεια και τη δύναμή σου, επειδή το πάθος δεν φυλακίζεται, επειδή ο προορισμός του είναι να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται φωτιά και βουνό, για να κατευθύνεται έπειτα ενάντια στους σωστούς στόχους.
Η εικόνα του κοινού στον Πεχλιβάνη είναι η έκφραση όλου αυτού του νοήματος. Και όλη αυτή η ένταση, όλη αυτή μυσταγωγία, το διονυσιακό παραλήρημα, η τελετή χαράς και αγάπης, η γροθιά που σχηματίζεται,η κορύφωση, ίσως να είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τον ίδιο τον Παπακωνσταντίνου και η πιο παράξενη, αφοσιωμένη και μαζί ελπιδοφόρα ανταπόκριση κοινού που έχουμε δει ποτέ.
Και το λατρεύουμε αυτό πολύ! Αυτή την εικόνα θέλουμε, αυτή την ελπίδα της άλλης Ελλάδας αναζητούμε.
Τα υπόλοιπα μοιάζουν τόσο εξευτελιστικά μικρά!
Τόσο κακόφωνα και μίζερα!
Αυτό που ζήσαμε στο Λουτράκι , στο φιναλε του festival του, σίγουρα δεν είχε προηγούμενο.
Και επομένως όλοι καταλαβαίνουν τα βιώματα, αλλά αντιλαμβάνονται και εκείνες τις πρόσφατες κακόφωνες , κακόγουστες συγκρίσεις, που κάποιοι θεσμικοί δηλώνουν και υπερήφανοι.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές!
Τζένη Σουκαρά
