Η καταστροφή της Νάουσας πρόκειται για ένα αιματηρό επεισόδιο της επανάστασης του `21 που συνέβη στις 13 Απριλίου 1822.
Στην περιοχή προετοιμαζόταν από το τέλος του έτους 1821 η επανάσταση και οι Τούρκοι αποφάσισαν να πάρουν αυστηρά προληπτικά μέτρα για να την αποτρέψουν. Ο Εμμπού Λουμπούτ, ο βαλής της Θεσσαλονίκης, ζήτησε από τους επαναστάτες να καταθέσουν τα όπλα ως ένδειξη συγγνώμης, προειδοποιώντας τους ότι σε αντίθετη περίπτωση θα έχουν άσχημο τέλος. Η απάντηση των Ναουσαίων ήταν αρνητική και έτσι στις αρχές Απριλίου άρχισε η πολιορκία.
Οι επιθέσεις των Τούρκων δεν είχαν επιτυχία μέχρι τη 12η Απριλίου. Τη νύχτα της 12ης Απριλίου, μετά από γενική επίθεση και σφοδρό κανονιοβολισμό των ελληνικών θέσεων, προκάλεσαν ρήγμα στη θέση Αλώνια και κατάφεραν να μπουν, από την πύλη του Αγίου Γεωργίου, στην πόλη. Ακολούθησε ηρωική αντίσταση των κατοίκων, με σκληρές οδομαχίες και η πόλη καταλήφθηκε την επόμενη ημέρα, Πέμπτη 13 Απριλίου.
Όταν ο αποκλεισμός του πύργου του Ζαφειράκη έγινε στενότερος, οι πολιορκημένοι πραγματοποίησαν έξοδο και βρήκαν καταφύγιο στο όρος Βέρμιο. Εν τω μεταξύ η πόλη είχε μεταβληθεί σε κόλαση από τις σφαγές. Δεκατρείς νέες γυναίκες προτίμησαν να πέσουν στον καταρράκτη της γέφυρας της Αράπιτσας για να μην ατιμαστούν από τους Τούρκους. Έτσι λοιπόν, κορίτσια της πόλης, μανάδες και παιδιά, συγκεντρώνονται στη γέφυρα της Αραπίτσας και ρίχνονται στον καταρράκτη, επαναλαμβάνοντας το χορό του Ζαλόγγου.
Στην Ιστορία του Έθνους μας έχουν γραφτεί και αιματηρές σελίδες αλλά πίσω από τα δυσάρεστα γεγονότα κρύβεται η έννοια της θυσίας και του ηρωισμού που συγκινεί ακόμα το παγκόσμιο στερέωμα. Θυσίες που έγιναν για την απόκτηση του υπέρτατου αγαθού της Ελευθερίας.
