Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ πολύτιμα, στην γενέθλια γή τους,
αυτοί οι Ιεροί βράχοι, που στέκουν περήφανα πάνω
στον αφρό των κυμάτων, και γίνηκαν μήτρα του
Λόγου, της Ποίησης, της Τέχνης, της Ελληνικής ψυχής
και Σκέψης, του Μύθου, του θρύλου, της Προγονικής
Παράδοσης, της Πίστης στούς Θεούς! Ό Ήλιος και
η θάλασσα, ερωτοπαιχνιδίζουν, πάνω στη ράχη τους
ην ανθοστολισμένη, με πάθος φλογερό, μοναδικό,
στις χρυσαφιές ακρογιαλιές τους! Οί άνεμοι, τ’ απόβραδο,
τους γλυκονανουρίζουν με στίχους της Σαπφώς, τ’ αληθινό
το παραμύθι της Οδύσσειας, γεμάτο των Προγόνων κατορθώματα! Βράχοι ωραίοι που για χάρη τους.
αφήνουν ξέπλεκα, οι ηλιαχτίδες, τα μαλλιά, κι’ άλλοτε
φτιάχνουνε πλεξούδες, με θαλασσιές κορδέλες!
[Π.Μπ.]
-ΕΙΝΑΙ χρειαζούμενο το ωραίο ταξίδι, σε κάποια από τα ιστορημένα κοντινά και ακριτικά νησιά μας, τούτη την ώρα που για άλλη μια φορά, ο κακός γείτονάς μας φίλε αναγνώστη, τα ορέγεται, και με απειλές που έχουν ξεπεράσει διεθνείς όρους και όρια, προσπαθεί να φοβίσει, την αθάνατη, Ελληνική ηρωική ψυχή, και σκέψη, ελπίζοντας στο ακατόρθωτο.
-ΘΑ ΠΕΡΙΔΙΑΒΟΥΜΕ τα νησιά μας, θα θαυμάσουμε τα πολύτιμα πετράδια μας, τα διαμαντικά μας, π’ άστράφουν στου Ήλιου το χάδι. Μας περιμένουν να μας καλοδεχτούν, απλωμένα ανάμεσα στα νερά των Πελάγων, να μας μιλήσουν για τη καταγωγή τους, την υπαρκτή ζωή τους, πάνω στη γή του αιώνιου χρόνου. Να μας δείξουν τα θησαυρίσματά τους, τη γή τους τη παραδεισένια, τα χαμηλά βουνά, τις καρπερές πεδιάδες, τα στάχυα, τις σταφυλιές τα λιόδεντρα, κι’ όλα τα καρποφόρα!
-ΝΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΟΥΜΕ τους Μύθους, τους θρύλους, τις παραδόσεις, και τους καρπούς της θάλασσας. Νά μας περηφανευτούν για την Ελληνική κληρονομιά τους, αυτή που τους αναλογεί, σαν τόποι μοναδικοί, της χώρας, της ωραιότητας, που η τόση ομορφιά τους είναι ζηλευτή, και προκαλεί, ανυπολόγιστες πεθυμιές, σε εχθρούς και φίλους. Ας ξεκινήσουμε αυτό το ονειρεμένο ταξίδι, που θα μας πάει, από τα κοντινά, ως τα τιμημένα, τα ακριτικά τους άγρυπνους φρουρούς, που φυλάγουν Θερμοπύλες. Νά περπατήσουμε στους δρόμους και τα σοκάκια τους, να θυμηθούμε, να περηφανευτούμε, ως Έλληνες, λυγίζοντας τα γόνατα, μπροστά στους Ολύμπιους Θεούς, για τα πολύτιμα δώρα τους, ξεκινώντας, με αρχαία και νέα πατήματα, από την Ύδρα!
Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΥΔΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ
Η ΥΔΡΑ, -ΥΔΡΑΙΑ, σιωπούσε στα χρόνια της αρχαιότητας,
μας πληροφορούν γι’ αυτή, η αναφορά στο όνομά της,
του Βυζαντίου του Παυσανία, του Ηρόδοτου,
Οι Ιεροί Βωμοί, του μέγιστου χθόνιου Θεού της υδάτινης γής Ποσειδώνα, Βυζαντινά νομίσματα, μας ψιθυρίζουν τρυφερά,
περήφανα, για την Ελληνική της κληρονομιά. Τά βράχια της
γυμνά, ίδια Ηρωικές ψυχές, αλύγιστες, ιστορημένες, πετρωμένες,
τη θάλασσα ατενίζουν, και ιστορούν την ένδοξη ιστορία
των ξύλινων σκαριών των μπουρλοτιέρηδων, που γράψανε
με τη φωτιά τη μοίρα της, ΄που στέκουνε στα βαθιά του Πελάγου,
ακοίμητα, ανήσυχα, στούς τωρινούς του χαλεπούς καιρούς!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
