Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
ΛΑΛΟΝ ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ
Μιά διαδρομή εκπλήξεων, κάθε στροφή και πλούτος
μια συνεχής ανάσα, μια απόλαυση, φως ομορφιά,
αξίες αναβρύζουν, από της γλώσσας τις πηγές
που φθάνουν ως τη θάλασσα του νου και της ψυχής.
Τούτη η λαλιά, μοιάζει με Θεϊκή φωνή- κραυγή,
π’ ακούστηκε μέχρι της γης την άκρη μιλήθηκε,
αγαπήθηκε, θεμελίωσε, και έκτισε, με γνώση και σοφία,
ανθρώπινα οράματα, αξίες, πεθυμιές, περνώντας
από πολύχρονη έρημο, δεν στέρεψε, η αγάπη
των Θεών, και του Ελληνισμού η αιωνιότητα, τηνε
πλουταίνουν, ακόμα και σε τούτο το παρόν το, ακαρριαίο..
ΜΙΑ ΠΕΘΥΜΙΑ ΜΙΑ ΕΜΜΟΝΗ
“Μοιάζει η Ελληνική λαλιά ωσάν την Αντιγόνη,
τη κόρη του Αγαμέμνονα που έγινε θυσία, στ’ όνομα
της Πατρίδας, για να φυσήσει ούριος άνεμος.
Μιά πεθυμιά μια εμμονή, γίνηκε η λαλιά η Ελληνική,,
για μια ζωή απροσκύνητη, λεύτερη και περήφανη,
στους μαύρους χρόνος της σκλαβιάς από τον Τούρκο”.
ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΛΙΑ ΩΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΜΟ
Μοιάζει η Ελληνική λαλιά σάν την άμμο,
που ο άνεμος του αιώνιου χρόνου, πλάθει τρυφερά,
τα σχήματα ,και τη μορφή της ασταμάτητα.
Μοιάζει η Ελληνική λαλιά με ποταμό πλατύστερνο,
πού βοερό, στέλνει τα γάργαρα νερά του και δροσίζει,
τ’ ανθρώπινο τοπίο, με μια αέναη αλλαγή, δίχως
να φοβηθεί, μη και στερέψουν οι πηγές της.}
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου εκδ.2021
ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΞΕΤΟΥΡΚΕΨΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ
“ΣΑΝ πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, μας λέει ο αγαπημένος μας Ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης παρμένες, από το “ταπεινό” λεξιλόγιο, της καθημερινότητας, έτσι που δυστυχώς, για να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, πολλές από αυτές είναι δάνεια από τη γλώσσα των επί τέσσερις αιώνες, Κατακτητών-Καταπιεστών, και διαχρονικών εχθρών, και αναφερόμαστε στους κακούς γείτονες εξ ανατολών, όπως θα καταλάβατε που είναι για μας, ένας συνεχής βραχνάς, ένας κακός εφιάλτης πάνω στο κεφάλι όχι μόνο το δικό μας, αλλά, όλης της ανθρωπότητας, σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, που ταλανίζεται από τόσα και τόσα, κακά συναπαντήματα κακά.
-ΗΤΑΝ η Ελληνική λαλιά το ρέον Λάλον Ύδωρ, που κόμιζε φορτίο θαυμαστό καθάριο, και δρόσιζε, τ’ ανθρώπινο τοπίο. Στά νέα χρόνια, η βρυσομάνα που ανάβρυζε, κοντεύει να στερέψει, ΈΤΣΙ ΠΟΥ ΑΝΤΊ ΝΑ ΈΧΟΥΜΕ ΚΑΤΆ ΝΟΥ ΤΗ ΓΛΏΣΣΑ ΜΑΣ, ΌΧΙ ΜΌΝΟ ΑΔΙΑΦΟΡΟΎΜΕ ΑΛΛΆ ΤΗ ΚΑΚΟΠΟΙΟΙΣΑΝ, ΜΕ ΠΑΡΕΜΒΆΣΕΙΣ ΑΝΕΠΊΤΡΕΠΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΈΦΕΡΑΝ ΑΝΑΤΡΙΧΊΛΑ. ΕΧΟΥΝ ΜΙΛΉΣΕΙ ΓΙ’ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΑΠΟΤΡΟΠΙΑΣΜΌ ΟΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΊΟΙ. Μείναν όμως ασάλευτες, λέξεις τούρκικες που τη λερώνουν και την ασχημίζουν, έτσι που τις μιλάμε μικροί μεγάλοι καθημερινά. Πρέπει εδώ και τώρα, σιγά, σιγά να βάλουνε οι υπεύθυνοι, θεσμικοί, σκοπό ιερό να ξετουρκέψουν τη γλώσσα μας.
-ΧΙΛΙΑΔΕΣ λέξεις, μπήκαν στη δημοτική μας γλώσσα, που καθιερώθηκε τελικά σαν Εθνική, τη φοβερή περίοδο της Τουρκοκρατίας, που κράτησε τέσσερις αιώνες. Αυτά τα κατάλοιπα, που είναι ενεργά, τη βαραίνουν επί δύο αιώνες μέχρι σήμερα, αλλά συγχρόνως βαραίνουν και την Εθνική μας Αξιοπρέπεια.. Ή δημοτική μας γλώσσα, έχει ζωντανά στοιχεία. Όμως δυστυχώς δεν δόθηκαν, από τους επικεφαλής λογίους μας, κατά οποιονδήποτε τρόπο, στους σκλαβωμένους, Έλληνες, Απεναντίας, περιφρονήθηκε δόθηκε πλουσιοπάροχη αδιαφορία, στη γλώσσα του Λαού, στη μητρική γλώσσα του Έθνους μας Αυτή είναι η αλήθεια, και η Ιστορική αιτία, που μας έκανε να έχουμε χιλιάδες λέξεις δάνεια, τούρκικα, που οι ρίζες τους είναι βαθιές, με αποτέλεσμα, η δημοτική μας γλώσσα, που έχει τόσες περγαμηνές, στο ενεργητικό της, και τόσοι και τόσοι άνθρωποι του οικουμενικού τοπίου του Πνεύματος, την εκθειάζουν, σαν γλώσσα, που μπορεί να πάρει όπως άλλωστε της πρέπει, επίζηλη θέση, ανάμεσα στις πιό λαμπρές, να είναι φορτωμένη με στοιχεία έστω συμμορφωμένα, μιάς γλώσσας που δεν έχει εξάπλωση, πέρα από τα όρια όπου μιλιέται, και όχι μόνο… Αυτό είναι πολύ μειωτικό για την Εθνική μας περηφάνεια, και πρέπει να γίνει έστω και τώρα, προσπάθεια να καθαριστεί η γλώσσα που μιλάμε καθημερινά και έχει τόσες λέξεις τούρκικες, που δεν μετριώνται, όπως προείπαμε, και τις μιλάμε όλοι μας, μορφωμένοι, και αμόρφωτοι, μεγάλοι και νέοι, γιατί είναι του Λαού η γλώσσα. Ενός Λαού, που δεν φταίει, γιατί κανείς δεν τον βοήθησε, να βρει τον δρόμο, για να θαυμάσει, τη γοητεία της, έτσι που είναι η συνέχεια, της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.. Μία γοητεία που της δόθηκε απλόχερα, με αγάπη, από, τους Λαμπρούς ανθρώπους του Πνεύματος, που όχι μόνο δεν είναι κλειστή, αλλά διδάσκεται, σχεδόν, σε όλα τα Πανεπιστήμια, του Κόσμου, που διδάσκουν και την Αρχαία μας γλώσσα.
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
