Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
“ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ”
ΤΟ ΠΕΡΉΦΗΜΟ αυτό πρόσταγμα του Κολοκοτρώνη, υπήρξε σωτήριο, και έσωσε την Επανάσταση. Κατά τη κρίσιμη εκείνη στιγμή, πήρε αυστηρά μέτρα, κατά των προσκυνημένων. Τους απειλεί τους φοβερίζει, και δεν διστάζει να βάλει φωτιά στα σπίτια τους, για παραδειγματισμό και προειδοποίηση για άλλους. Τρέχει, απ΄ άκρη σ’ άκρη της Πελοποννήσου, ο Σπουδαίος αυτός Έλληνας Στρατιωτικός, και Πολιτικός άνδρας, διαβλέποντας το κακό που θα ακολουθήσει, αν δεν σταματήσει αυτό του φόβου κατρακύλισμα, και άλλοτε απειλώντας, και άλλοτε με το καλό με παραίνεση, κατάφερε να πάρει πίσω τα ντροπιαστικά προσκυνοχάρτια, και να στρέψει τους προσκυνημένους εναντίον και πάλι του Κατακτητή.
ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ όμως φίλε αναγνώστη τα στενάχωρα γεγονότα, με το καλό τέλος, από την αρχή. Μετά τη πτώση του Μεσολογγίου, στις 10-4-1826 και την επιστροφή του Ιμπραήμ, στη Πελοπόννησο, ο παμπόνηρος κυρίαρχος που πίστευε στη καταστολή της Επανάσταση, [έτσι που ήταν στη πιό κακή της στιγμή, με τη διχόνοια, να έχει στήσει γλέντι] για να επικρατήσει, εφάρμοσε τη μέθοδο τη παλιά, του προσκυνήματος.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ονομαζόταν όπως γνωρίζεις από τα διαβάσματά σου, η δήλωση υποταγής, ατόμων, ολόκληρων ομάδων, και περιοχών, προς τον Τούρκο κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν σηκώσει τα όπλα και αυτός με τη σειρά του, συγχωρούσε, και έμπρακτα, χορηγούσε ειδικό έγγραφο προσκυνοχάρτι, [μπουγιουρντί] που εξασφάλιζε, στον φέροντα, δικαιώματα νομιμόφρονα υπηκόου. Αυτό το χαρτί υπέγραφαν όσοι αλλαξοπιστούσαν κατά τα χρόνια της επί τέσσερους αιώνες σκλαβιάς, από τους βαρβάρους, και αν κάποια καλή στιγμή, δεν επαναστατούσαν, οι ραγιάδες Έλληνες, δεν θα υπήρχε Ελλάδα, σήμερα, θα είχε σβησθεί το όνομά της από τον χάρτη, για πάντα.
-Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο, γιατί η διχόνοια, είχε καταλήξει σε εμφύλιο πόλεμο, και ο Ιμπραήμ που κατέφθασε στη Πελοπόννησο τον Φεβρουάριο του 1825, θα έκανε, κυριολεκτικά περίπατο, όπως ξεκίνησε να τον κάνει στη πραγματικότητα, εισβάλοντας από τη Μεθώνη, και κατέλαβε σε λίγες μέρες τη Κορώνη, και κατέλαβε τα φρούρια του Ναβαρίνου, προβαίνοντας απ΄ όπου περνούσε, σε ληστρικές επιδρομές, σκότωνε, άρπαζε, ατίμαζε, και σκόρπιζε τον φόβο. Ή άθλια εκείνη Κυβέρνηση, είχε εγκαταλείψει τα πάντα Δεν υπήρχε στρατός, και το απόλυτο τίποτα είχε καταπιεί την ιδέα της Ελευθερίας του Γένους.
ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ Η Κυβέρνηση, κάτω από τη πίεση του Λαού, κάτω από την απειλή του φόβου, του Ιμπραήμ, αποφυλάκισε τους αρχηγούς – Πρόκρίτους, της Πελοποννήσου, και τον Κολοκοτρώνη, που ήταν φυλακισμένοι στη Υδρα, και ο απελπισμένος Ό Λαός είχε κρεμαστεί σ’ αυτόν, έτσι που διαγραφόταν ζοφερή τη τύχη της Επανάστασης, κυρίως από το προσκύνημα, που εκδηλώθηκε στη Πελοπόννησο, στην Αχαΐα, όπου πρώτος προσκύνησε ο Οπλαρχηγός Νενέκος, και το όνομα του, γράφτηκε στη μαύρη σελίδα της Ελληνικής Ιστορίας, και το χρησιμοποιούν κατά καιρούς, κυρίως οι Πολιτικοί, για κάποιον που προδίδει τις αξίες του, για ίδιον όφελος. Ας αφήσουμε τον Γέρο του Μοριά μέσα από τα απομνημονεύματά του να μας μιλήσει, και να μας περιγράψει τη κακή εκείνη στιγμή.
-“ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟΝ, του προσκυνήματος, εφοβήθηκα για την Πατρίδα μου, ούτε εις τας αρχάς, ούτε, ο εις τον καιρόν του Δράμαλη, ούτε ποτέ, μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα. Ή Ρούμελη, ήτον όλη προσκυνημένη, τα Ρουμελιώτικα στρατεύματα διαλυμένα, ή Αθήνα πεσμένη. Μόνο η Πελοπόννησος ‘ητον, μεινεμένη, με τα δυο νησιά την Ύδρα και τις Σπέτσες, όπου είχον δύναμιν. Ό Κιουταχής, είχε πάρει ποσκυνοχάρτια, το ίδιο επάσχιζε να κάνει και ο Ιμπραήμ, δια να τα στείλει εις την Κωνσταντινούπολιν. Άν δεν επρόφθανα, το προσκύνημα, και επροσκύναγε η Πελοπόννησος, τότε τι ήθελε κάμει η Ύδρα και η Σπέτσες, ήθελε χαθουν. Εβάσταξα τον κόσμον, έως ότου έγινε η ναυμαχία, εις το Νεόκαστρον, εννοεί τη ναυμαχία του Ναβαρίνου, στις 28 Όκτωβρίου 1827] και ήλθε ο Κυβερνήτης”
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
Από το εικ. βιβλίο μου εκδ. 2020
