Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
“Ακόμα κι’ αν δεν υπάρχει Θεός,
πρέπει να φτιάξουμε έναν.”
[ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ]
“Άνθρωπος χωρίς πατρίδα,
είναι άνθος χωρίς κάλυκα.
αντρειωμένος Χωρίς δύναμη,
ένα σώμα χωρίς ψυχή.”
[ΣΗΦΗΣ ΚΟΛΛΙΑΣ]
“Ή Δύναμη της ανθρωπιάς,
κάποια στιγμή, ίσως μπορεί,
να να σβήσει τη ντροπή.
Είθε οι μεγάλες Δυνάμεις,
που Κυβερνούν τον Πλανήτη μας,
να κάνουν την αυτοκριτική τους
τότε μόνο υπάρχει Ελπίδα.”
[ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ]
-Η ΤΡΟΜΕΡΗ λάμψη, της απληστίας, τυφλώνει τους εραστές της, και σβήνει για πάντα την ελπίδα της Ανθρωπότητας, ούτε για προσδοκία, να σταματήσει, αυτή η τραγωδία, που δεν χορταίνει δυστυχία.. Όσο λιγοστεύει το φώς, της ανθρωπιάς, τόσο μεγαλώνει η αγωνία, και ο φόβος στο ανθρώπινο τοπίο. Όλοι εμείς ,τα “εκλεκτά πλάσματα της Δημιουργίας“, με νου και ψυχή, οι “πήλινοι Θεοί” χωματάνθρωποι, ζωγραφίζουμε στην άμμο, Θεούς, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους, και ορκιζόμαστε στο όνομά τους, με όπλα ολέθρου στο χέρι, άνθρωποι, εναντίον ανθρώπων.
-ΔΥΣΤΥΧΕΙΣ μετανάστες, όλοι μας, πορευόμαστε πάνω στη γή, επιβάτες σε ένα τρένο δίχως επιστροφή, με αποσκευές γεμάτες, από χίλιων ειδών σκοπιμότητες, με προορισμό πολύχρωμες Πολιτείες, που μας πλανεύουν, έτσι που υπόσχονται Παραδείσους, μέσα στη κόλαση, κρύβοντας επιμελώς, τη δυστυχία, την ανυπαρξία της ανθρωπιάς.
-ΑΠΟ την άλλη, στους αιματοβαμμένους τόπους, όπου ψάλλονται νεκρώσιμες ακολουθίες μέσ΄ τα χαλάσματα, κα οι ήχοι των λυγμών, φθάνει ως τη πιό μικρή κόχη της παγκοσμιοποιημένης οικουμένης, ταξιδεύοντας, μέσα στη άφεγγη νύχτα των καιρών, κάνει κομμάτια και θρύψαλα την ελπίδα για το αύριο.
-ΑΝ ΦΥΤΕΨΟΥΜΕ στη καρδιά μας την ανθρωπιά, η καλή ελπίδα, για το μελλούμενο, δεν θα είναι “όνειρο θερινής νυχτός“,και οι λυγμοί των δυστυχισμένων “φωνή βοώντος, εν τη ερήμω”,του ανθρώπινου τοπίου “Είθε οι Μεγάλοι” που κυβερνούν τον Πλανήτη μας, νά κάνουν τήν αύτοκρατική τους. Μονο τότε ύπάρχει έλπίδα νά σωθεί Η ανθρωπότητα.. Νά σταματήσει ό ξεριζωμός τών δυστυχισμένων, νά σβήσουν οί φωτιές, οι απειλές του φόβου, και πάει λέγοντας. Νά γαληνέψει ή θάλασσά μας, καί τά νησιά μας, πού είναι στη πρώτη γραμμή, να στέκουν και πάλι ευτυχισμένα λιόχαρα, πάνω στον αφρό των κυμάτων. Είναι τραγική η εποχή μας, έτσι που εκατομμύρια άνθρωποι, είναι χωρίς Πατρίδα, σέρνονται, με χέρια απλωμένα,
για μιά θεση, κάτω από τον ήλιο!
–Η ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Ή λυτρωτική δύναμη της ελπίδας, κινητοποιεί,
τη θέληση, για ζωή, ανοίγει μυστικούς δρόμους
φυγής και διαφυγής, από την αιματοβαμμένη
πολύπαθη γή της Ανατολής, στα κυνηγημένα
από τη φωτιά, και τους δαίμονες παιδιά της.
Σημάδια, και σήματα άηχα, προειδοποιούν,
πως οι μέρες, που θά ‘ρθουν, θά ‘ναι πικρές λύπες
γιομάτες, έτσι που ασελγούν, σε γή και πελάγη
η απληστία ,και τ’ άδικο. Ή καλή ελπίδα δεν μπορεί
να υποσχεθεί ευτυχία. Επισφαλής ακόμα και
της ανθρωπότητας η σωτηρία. Το σίγουρο
είναι πως θύτες, και θύματα θα χαθούν. Δεν
θα υπάρξουν, νικητές και νικημένοι, στη γη
των ανθρώπων, αν το σκοτάδι που ένα γύρω
βουίζει, μείνει και σημαδέψει της ζωής τη μοίρα….
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΣΙΓΑΛΙΑ ΣΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ
Μέσα τη σιγαλιά στης Λέσβου την ακρογιαλιά,
βράδυ γαληνενεμένο. Τό φεγγαράκι από ψηλά,
περίεργο κοιτάζει, κάποιες σκιές, ανθρώπινων
μορφών, πού πέφτουνε στη θάλασσα και μοιάζουν
να παλεύουν, ,βουλιάζουν κι’ ανεβαίνουν, ωσάν
να αγκαλιάζουν, τους πόθους με λαχτάρα,
την άγια επιβίωση ή τη στερνή θυσία..
[Από το εικονιζόμενο βιβλίο]
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
