Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι, νά ‘ναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα, μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρείς,
άν μέν’ ή σκέψις σου, υψηλή, άν εκλεκτή
συγκίνησις, το πνεύμα και το σώμα σου εγγίζει.
Νά εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος….
Πολλά τα καλοκαιρινά, πρωινά είναι,
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά,
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους!
Να σταματήσεις, σε εμπορεία φοινικικά,
και τις καλές πραμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια, κ΄ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά, κάθε λογής-
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά.
Σε πόλεις αιγυπτιακές, πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδαγμένους…
Πάντα στον νού νά ‘χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμο εκεί, είναι ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
και γέρος πιά ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος, με όσα κέρδισες στον δρόμο
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Ή Ιθάκη σ’ εδωσε τ’ ωραίο ταξίδι,
χωρίς αυτήν δεν θά ‘βγαινες στον δρόμο,
άλλα δεν έχει να σου δώσει πιά….
Κι άν φτωχική την βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ,
ήδη θα κατάλαβες, Ιθάκες τι σημαίνουν.
[Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ]
ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ [Από το εικονιζόμενο βιβλίο μου]
Ή ΘΕΜΕΛΙΑΚΉ σκέψη, του υπέροχου αυτού ποιητικού Λόγου, του Σπουδαίου Αλεξανδρινού Ποιητή, το βασικό του νόημα είναι, πως το ταξίδι είναι που μετράει, και όχι το φτάσιμο, ο σκοπός, οι επιδιώξεις, η επιτυχία, που αξίζουν. Είναι η μαγεία του Ταξιδιού, της μικρής μας αιώνιότητας. Τό θάρρος, η επιθυμία, η ηδονή, που ενυπάρχει, στο πνεύμα, με τη δημιουργία, αλλά και τις αισθήσεις, στα πάθη, που μας κρατάνε στη ζωή. Όλα αυτά είναι η μικρή μας στιγμή. Καί φυσικά, δεν υπάρχει κίνδυνος. Τούς φόβους, τους κουβαλάει κανείς μέσ’στη ψυχή του.
-Ο ΛΟΓΟΣ του μεγάλου Ποιητή, ήρεμος, στοχαστικός, έμπειρος, σοφός, μοιάζει με αληθινό παραμύθι, διδακτική, συμβουλευτική, του Παππού προς τον μικρό εγγονότου, που ακούει με τα ματάκια του στυλωμένα επάνω του, και ονειρεύεται! Ενός Παππού όμως, πού δεν τον βαραίνουν τα χρόνια, που η ψυχή του, είναι γεμάτη έρωτα για τη ζωή, γεμάτη ζωντάνια, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, από την ενεργητικότητα εκείνων των χρόνων της νιότης, χορτασμένος, από μια ζωή μεστή, που κλείνει μέσα της όλη την άπλα, του υπέροχου υπέροχου, γήινου ουρανού. Ένός διψασμένου εξερευνητή που δεν ανασαίνει, όχι από νοσταλγία, για όσα έζησε, αλλά από λαχτάρα, να απολαύσει, κάθε, που του απομένει να δεί, μέσα στον χρόνο που που του αναλογεί! Πού κοιτάξει κατάματα τον φόβο και τον πόνο, λέγοντάς τους με θάρρος, ότι μπορούν να γίνουν ακόμα και φίλοι..
-Ό Ποιητής μας, με αληθινή παραμυθία, σαν αυτή του Παππού, μας συμβουλεύει, μας διδάσκει, να ζούμε τη κάθε στιγμή, στον πηγαιμό μας, γιατί αυτή είναι η ομορφιά η αξία της υπαρκτής μας ζωής, και όχι, οι επιτεύξεις, όχι ο τελικός σκοπός το τέρμα. Ή Οδύσσεια αξίζει, και όχι η Ιθάκη! Ο αγώνας, η πάλη, για οποιαδήποτε επιδίωξη. Αυτά, αξίωσαν τον Οδυσσέα, τον Έλληνα του Ομήρου, όχι η επιστροφή στη μικρή Πατρίδα. Ο πόθος του γυρισμού, δεν ήταν το άραγμα, στα γεράματά του, περιμένοντας το αναπόφευκτο, που θα ερχόταν κάποια στιγμή. Ήταν ο νόστος, ο πόθος, του γυρισμού, για να φιλήσει το χώμα της, σεβαστικά, να την ευχαριστήσει, γιατί αυτή ήταν ή αφετηρία, το ξεκίνημα αυτού του ωραίου ταξιδιού, που δεν το έβιασε, για να γυρίσει πίσω, γιατί είχε πολλά να εξερευνήσει να δεί, να βρεί, και κυρίως τον εαυτό του, μέσα από τις εμπειρίες. Νά γίνει πλούσιος, γενναίος, άφοβος, όπως ο Ελληνισμός το θέλησε, και έκανε, αυτό το μεγάλο ταξίδι, και απλώθηκε σε Ανατολή και Δύση!
[Παυλίνα Μπεχράκη]
Εικαστικός, Συγγραφέας, Ποιήτρια
