Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
{Π.Μπ.}Από την Αφηγηματικη Ποιητική ενότητα,
Ή Σημερινή γραφή μου φίλε αναγνώστη, έχει σαν θέμα και περιεχόμενο την κρίση του θεσμού της Οικογένειας,γενικά, και στην ευθύνη απέναντι στα ηλικιωμένα μέλη της ,τον Παππού και
τη γιαγιά πού πρίν κάποια χρόνια, όχι και τόσο μακρινά, ήταν ενεργά μέλη της,είχαν θέση στο καθημερινό τραπέζι, και ρόλο, , για την ανατροφή των παιδιών.την ζεστή αγκαλιά καταφυγή και τη παραμυθία!
Τα χρόνια της Πανδημίας, βρήκαν τον τόπο μας γεμάτο με ευαγή ιδρύματα,όπως τα λέμε εμείς, οι εκσυχρονιστές, εκτεταμένου κυνισμού.έτσι που στην εσωτερική μας συνείδηση, οι υπερήλικες,
δεν αποτελούν πλέον τη φωτισμένη μετάλλαξη μιας πλούσιας σε εμπειρίες ,και γνώσης ζωής,
αλλά βάρος..Έχω μαρτυρία φίλου ανθρωπιστή γιατρού, σου λέω αλήθεια φίλε αναγνώστη, που μου είπε,συγκινημένος περιγράφοντας,μια από τις πάμπολλες τραυματικές εμπειρίες του, κατά λέξη.<,Όταν είπα στους οικίους Παυλίνα μου, χαρούμενος,με ανακούφιση, ότι ο ασθενής μου,και υποτίθεται αγαπημένου τους, που ήταν πολύ σοβαρά ευτυχώς ξεπέρασε το πρόβλημα,και είμαστε σε καλό δρόμο,δεν υπάρχει κίνδυνος πιά, για τη χωή του, σε απάντηση, ήλθε η αμηχανία, με μιά πολύ δυσάρεστη για μένα σιωπή,….
-ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ δεν αποτελούν πιά τίποτα άλλο,εκτός από βάρος.Υπάρχουν βέβαια οι εξαιρέσεις, αλίμονο,αν δεν υπήρχαν, ειδικά στην Ελλάδα που για τον Λυκούργο,ή αδιαφορία πρός αυτούς,
και πρός τους γονείς θεωρείτο εσχάτη προδοσία, Για τον Πλάτωνα δέ, ή αδιαφορία, ή η άσχημη συμπεριφορά πρός τους γονείς και τους γέροντες θα έπρεπε,να τιμωρείται με ισόβια εξορία.από
τη Πολιτεία,και αποκλεισμό από κάθε ανθρώπινη συντροφιά.Εδώ και κάποια χρόνια βλέπουμε να ανθεί η επιχείρηση Ό γιος ή η κόρη,δεν έχουν τον χρόνο ,γιατί εργάζονται,ή την υπομονή,και τη θέληση ,κακά τα ψέματα,ας μη γελιόμαστε,να παρασταθούν στον υπερήλικα με προβλήματα υγείας γονιό τους.Είναι εντυπωσιακό πως ενώ ή σύνταξή του ,βοηθάει τον οικογενειακό προγραμματισμό, βλέπουμε να τον απομακρύνουν να τον εγκαταλείπουν στη πραγματικότητα,σε ξένα χέρια,ακόμα και με οικονομικό κόστος.Άσε που είναι φοβερό να βλέπει κανείς αντεικειμενικά, πως εγκαταλείπονται σε φτωχοκομεία,σαν τα φύλλαπου ξεραίνονται και πέφτουν κατά γής, αν δεν έχουν χρήματα……..
– Άλλη μια πραγματικότητα του Πολιτισμού μας, που ειδικά σ’αυτά τα χρόνια της Πανδημίας, είναι ολοφάνερη,πιά χωρίς να υπάρχει, ούτε καν ανάγκη συγκάλυψης, ότι στα δημόσια Νοσοκομεία οι γέροντες,αποτελούν τη τελευταία κατηγορία,στην ιεραρχία τπερίθαλψης.
Ηλικιακός ρατσισμός,σε όλο του το μεγαλείο,έτσι που η ηλικία καθορίζει τον βαθμό ενδιαφέροντος, την ένταση της προσπάθειας να κρατηθεί στη ζωή,εκτός αν,είναι ένα πρόσωπο,με εξουσία, ή αγαπημένο δημόσιο πρόσωπο,στο χώρο της τέχνης για παράδειγμα, κατά προτίμηση, τραγουδοποιού,ποδοσφαιριστή, και πάει λέγοντας,καλά να είναι οι άνθρωποι!
<ΆΣ ΦΡΟΝΤΙΣΟΥΜΕ τους νεότερους,ήταν η φιλοσοφία,των δημόσιων Νοσοκομείων, στη πανδημία όταν φορτωνόταν το σύστημα, Ή εκτίμηση,όπως όλοι θυμόμαστε κάποιου Υπουργού,Αρχιτέκτονα του νέου Ανθρωπισμού ,και εδώ στη Πατρίδα των αξιών,κατά α πρόσφατα χρόνια των μνημονίων, ότι έτσι κι’αλλιώς, οι πιέσεις στο σύστημα γενικά,λογω,των πολυπληθών υπερηλίκων,στον τόπο μας, θα μειωθεί με τον θάνατό τους.έχει τόσκ τραγικότητα,που δεν θελουμε να τον κατονομάσουμε,νιώθοντας αποτροπιασμό .
Για να λέμε όμως τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη,.γιά άρκετους,και βέβαια, για τους δικούς τους λόγους,λογίζεται ως ή επιλογή, να μη ταλαιπωρείται ο γέροντας,με άσκοπες θεραπείες…………Ας μή συνεχίσουμε, μη ραγίζει η καρδιά μας και σπάσει,για την τόση ασέβεια ,που δυστυχώς είναι και αυτό ένα από τα φαινόμανα της παρακμιακής περιόδου,που,, διέρχεται η ανθρωπότητα.,τον 21ο αιώνα μ.Χ
Παυλίνα Μπεχεάκη }
