Γράφει η Παυλίνα Μπεχρακη
Τού Παλαμά ο ίσκιος θλιμμένος τριγυρνάει
Τού Παλαμά ο ίσκιος θλιμμένος τριγυρνάειαυτά τα χρόνια της οργής ,στο παραμελημένο
Περιβόλι μας πού χει γιομίσει αγριόχορτα
τσουκνίδες και τριβόλια.Ασκάλιστο,φτωχό,
ταπεινωμένο,με διψασμένη γή, δίχως νερό
που ναι σκληρή σαν πέτρα, και το αλέτρι του
ζευγά,του φτου φυτευτή, ,δεν βρίσκει χώμα
γόνιμο,να να σπείρει ο δουλευτής, έτσι που
η βρυσομάνα στέρεψε ,δεν βγάζει ούτε σταλιά
από τ’ αθάνατο νερό του Γένους μας τ’ αγνό!
Κι’ είναι τα χρόνια δίσεκτα, και οι καιροί
οργισμένοι..Τά δέντρα περήφανα , π’ αγγίζανε
τον ήλιο,,απομεινάρια θλιβερά πάνω στη γή
γερμένα,στέγη γινήκαν στα γεράκια και στους
Καί τα πουλιά,τ’ αηδόνια μας, πετάνε φοβισμένα,
να βρούν αλλού,στη ξένη γη να χτίσουν τις φωλιές
Καί κείνα που ελπίζουνε,,και μένουνε εδώ,
φοβούνται,τον χιονιά, τις καταιγίδες, τον βοριά,
και τη φωτιά, έτσι που είναι ξέφραγο,χορταριασμένο
αυτό το αγαπημένο Περιβόλι, κι’ έχουν κουρνιάσει
προσμένοντας,ν’ αλλάξουν οι καιροί,να γίνει γαλανός
ο ουρανός, μ ‘ένα φλογάτο ήλιο,που θα προστάξει τον διαφεντευτή, τον δουλευτή, να ξεμπερδέψουν,
να χερσώσουν ,να σώσουν, το Περιβόλι. Νά χτίσουν
Κάστρο αψηλό και μέσα να ταμπουρωθούν,με το
‘σπαθί της αστραπής, της σκέψης, ,της Ελληνικής,
αντρίκια να παλέψουν,με του Καιρούς,με τις Ιδέες.
[ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΠΕΧΡΑΚΗ }
Τό ποίημά μου αυτό φίλε Αναγνώστη, είναι γραμμένο,με ταπεινότητα, πάνω στους υπέροχους στίχους του Κωστή Παλαμά,,Από τους <<,Βωμούς>και έχει τον ρόλο προοιμιακού του εικονιζόμενου βιβλίου μου -αφιέρωμα στον Μεγάλο,Εθνικό μας Ποιητή!
Ο ΓΝΗΣΙΟΣ Ποιητής ,φίλε αναγνώστη,για να αναφερθούμε και να σταθούμε στα προφητικά λόγια τους Κωστή Παλαμά,είναι αυτός που δείχνει τον δρόμο!,πως να διαφυλάξουμε τις αξίες,και συγχρόνως να προστατέψουμε τη Πατρίδα μας από τους κινδύνους,που την απειλούν κατά καιρούς.και που τα τελευταία χρόνια μας έχει πάρει το κατόπι.Ή αρχή γίνηκε με την οικονομική κρίση,τα μνημόνια,τη φτώχεια, που δεν έχει τελειωμό,για τον Λαό,
έτσι που αφήσαμε,ξέφραγο το περιβόλι που βρήκαμε που με τόσο κόπο ξανάγινε δικό μας, ύστερα από τέσσερις αιώνες που είχε τουρκέψει,και έζησε,μέσα στον ήλιο και στο φώς,μα και μέσα σε θύελλες και παγωνιά ,μέχρι τούτη την ώρα.
-ΤΟ εικονιζόμενο βιβλίο με τίτλο <ΧΟΡΤΑΡΙΑΣΜΕΝΟ ΞΕΦΡΑΓΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ>, είναι αφιερωμένο στον Μεγάλο μας Ποιητή, που είναι και ο δεύτερος Εθνικός μας, μετά τον Σολωμό. Ή υπέροχη γραφή του, νίκησε τον αθάνατο, χρόνο,γιατί η Μούσα,που είναι κόρη της Μνημοσύνης,δεν του επιτρέπει,να θάψει τα λόγια του μέσα στην υγρή του γη, και να τα εξαφανίσει.Καί αν η Ανθρωπότητα φίλε αναγνώστη,είναι έτοιμη να αυτοκτονήσει,είναι,γιατί λείπει,η Ποίηση από τη ζωή της,που θα την οδηγούσε,στων γνήσιων αξιών,τον δρόμο, που είναι δυσεύρετες στις μέρες μας.Λείπει η γνήσια Ελληνική ψυχή και σκέψη,και μόνο ή ελπίδα την κρατάει ορθή αυτή τη στιγμή,με τα τόσο κακά συναπαντήματα.
-Η ΓΕΝΝΗΣΗ αυτού του βιβλίου,που δεν είναι το μόνο,με θέμα και περιεχόμενο τη πορεία της,διαχρονικής ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ>οφείλεται, στη,προσπάθειά μου,να βάζω σημάδια στα σταυροδρόμια της, και φανοστάτες στο σημείο συνάντησης..του παρελθόντος,του παρόντος,και του Ελπιδοφόρου Μέλλοντος, ως την αιωνιότητα!
ΘΑ – διαβάζουμε στον φιλόξενο αυτόν ψηφιακό χώρο,που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο Πολιτισμός, κείμενα ,-συνδετικούς κρίκους, αρχής γενομένης, λόγω και της,πρωθύστερης γιορτής των 200 χρόνων από την Επανάσταση του Γένους, Πορτραίτα εκείνων, των Σπουδαίων Ελλήνων Αγανιστών,που τους χρωστάμε τα πάντα,έτσι που μας έδωσαν πίσω το περιβόλι μας, με τη πεποίθηση πως θα το φράξουμε, θα το φυτέψουμε, θα το φροντίζουμε, όσο χτυπάει η καρδιά μας, και με κείμενα ,που θα αποκαλύπτουν τη σημερινή του κατάσταση,που δεν είναι και στα καλύτερά του ……..
-ΤΟΥ Παλαμά ο ίσκιος φίλε αναγνώστη θλιμμένος τριγυρνάει σήμερα στο περιβόλι μας,αυτά τα χρόνια,της οργής..
Η Βρυσομάνα στέρεψε,δεν βγάζει πιά νερό,και το αλέτρι του ζευγά δεν βρίσκει χώμα γόνιμο,να σπείρει τα δροσάτα. Τά δέντρα τα περήφανα που φθάναν ως τα ύψη, απομεινάρια θλιβερά, γίνανε στέγη, αρπαχτικών,και τ’άλλα τ’αηδόνια ,που γλυκοτραγουδούσαν πετάξαν φοβισμένα, να βρούν να κτίσουν τη φωλιά, ,και βρήκαν, μα είναι μακριά,σε ξένη γη, θλιμμένα. Μα ‘ όσα μείναν,ελπίζουνε στην Άνοιξη που σίγουρα θε νά ‘ρθει,κι έχουν κουρνιάσει,περιμένουνε ,ν’ αλλάξουν οι καιροί, να γίνει κοντινός ο ουρανός,καθάριος ,γαλανός.Κι ‘ενα φλογάτο ήλιο,που θα θερμάνει η καρδιά του δουλευτή, για να δουλέψει,
να σώσει το Περιβόλι.Να κτίσει κάστρο αψηλό, και μέσα να ταμπουρωθεί,πανέτοιμος,με το σπαθί της αστραπής των αξιών στο χέρι,κι’ άντρίκια να παλέψει, με τους καιρούς τους δίσεκτους, με τους εχθρούς, για τις ιδέες, της σκέψης της Ελληνικής!
[Παυλίνα Μπεχράκη }
Εικαστικός,Συγγραφέας Ποιήτρια.
