Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ παγίδα φίλε Αναγνώστη,για υην Ανθρωπότητα,
οι Παρακμιακές εποχές,που τη μαστίζουν κατά καιρούς,και τη γυρνάνε πίσω,ακόμα και αιώνες.Διερχόμαστε δυστυχώς μιά τέτοια ,και εμείς οι άτυχοι τωρινοί,κάτοικοι του πλανήτη γή, έτσι που τα σημάδια είναι ανυπολόγιστα, σε όλα τα επίπεδα,
Η πολιτική παρακμή,είναι κυρίως η αιτία,έτσι που είναι αυτή, που κυριαρχεί,πάντα ,και παντού.αφού περιλαμβάνει όλες τις ανθρώπινες διαδικασίες.Σέ χαλεπούς καιρούς λοιπόν αυτή η κυρίαρχη, μέ προνοητικό,τρόπο και διάφορα πονηρά τερτίπια,από τους παντός καιρού,πληρεξούσιους των Λαών,
που ευδοκιμούν παντού ,ασφαλώς και εδώ στη Πατρίδα .καταπίνει ανελέητα,Πολιτεία, Κοινωνία, Οικονομία,Τέχνη Πολιτισμό,Ηθική.Έτσι που πέφτουν σε νάρκη,σε ύπνο βαθύ,όνειρέυονται,πως επιτελούν τον προορισμό τους,πως εκτελούν στο ακέραιο το χρέος τους,αποφεύγοντας στη πραγματικότητα ,τις ευθύνες τους, για τα κακώς γενόμενα ,νύπτουν τας χείρας τους,και το ενα κακό ακολουθεί το άλλο…..
ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ των λέξεων, έχουν χάσει την ουσιαστική σημασία τους και πρέπει,να τη ξανααποκτήσουν,για να ανακτήσουν και την αξία τους,και να ελπίσει η ανθρωπότητα,σε ένα καλύτερο αύριο.Ή βία για παράδειγμα, δεν είναι μόνο η ορατή, η συγκρουσιακή, αλλά και αυτό που έχει στρατολογηθεί για το μέλλον,και το υποψιαζόμαστε,και διαισθανόμαστε, πως δεν θα υπάρξει διαφυγή,αν συνεχισθεί και ο Θεός να βάλει το χέρι του. Όμως κατά πως μας λέει ο Σοφός Πρόγονος, Βέβαια είναι σίγουρο,πως στις μέρες μας,κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον Κόσμο.Είναι όμως δυνατόν, να αλλάξει τον μικρόκοσμό που τον περιβάλλει,είτε πρόκειται, για το κοινωνικό περίγυρο,,τους φίλους, την οικογένειά του.Αλλάζοντας τον μικρόκοσμό του, ο καθένας από έμάς,ίσως μπορέσουμε να αλλάζουμε και τον Κόσμο?Σέ ερωτώ φίλε Αναγνώστη,και η όποια απάντησή σου, μας αφορά όλους.,και ας μιλήσουμε για τα δικά μας.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ πραγματικότητα, δεν είναι στα καλύτερά της ,Είναι βυθισμένη στην απαισιοδοξία. Ό συνταξιούχος,για παράδειγμα, που δούλεψε μιά ζωή,κατέθετε τα οφειλόμενα για την ασφάλισή του, ώστε σαν απόμαχος,να ζήσει με αξιοπρέπεια, στο υπόλοιπο του χρόνου που του αναλογεί,αντ’αυτού, μετράει το ευρώ, βυθισμένος στον ευτελισμό και την απαξία.Καί δεν είναι μόνο η κοινότητα των συνταξιούχων, αλλά το σύνολο του Έλληνα λαού Ή αυταπάτη μιας συλλογικής ευτυχίας, που φάνταζε πραγματικότητα,πρίν κάποιες δεκαετίες, παρ΄΄ολο που υπήρχε η διαίσθηση,από τους σκεπτόμενους,πως δεν θα είχε διάρκεια,τη ζήσανκαι τη χαίρονταν όλοι αυτοί,που σήμερα βρίσκονται κοντά στη Δύση, ώς αδιάψευστες εικόνες της εποχής εκείνης, μαρτυρούν.αλλά και όσοι από εμάς τη ζήσαμε και τη θυμόμαστε με νοσταλγία,την όμορφη, ανέμελη, καθημερινότητα,της νιότης μας, που υποσχόταν,μια αισθητικά και ιδεολογικά ,διαρκή νεότητα,και ευημερία,σε έναν κόσμο, που στο προηγούμενο μισό του αιώνα, ταλαιπωρημένος, από δυό Παγκόσμιους πολέμους που φάνηκε πως θα γεννιόταν από την αρχή,μια νέα ευτυχισμένη εποχή,για όλη την Ανθρωπότητα.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ δηλαδή, της δεκαετίας του 60,γεμάτοι φιλοδοξίες και οράματα,πίστψαν πως θα έδιναν στα παιδιά τους,γονείς σήμερα,
μιά συλλογική ευτυχίαςπου όμως από ό,τι αποδείχθηκε,ή εκείνη γι’αυτούες εποχή, όχι μόνο δεν τους προίκισε,αλλά υποθήκευσε, το σήμερα,με αποτέλεσμα,όλοι εμείς σήμερα, εκ των υστέρων,αξιολογούμε το χθές, βιώνοντας με το πιό σκληρό τρόπο το σήμερα.Τελειώνοητας θα πούμε, θυμίζοντας,ττην άποψη,του θεωρητικού Αμερικανού του Χακί Μπέϊ πωςτουλάχιστον ας προσπαθήσουν οι πληρεξούσιοι του Λαού, που θα προκύψουν,από τις εκλογές, να καλυτερέψουν τα πράγματα.
Να δουλέψουν,να ξεχορταριάσουν το περιβόλι μας, από τα αγριόχορτα τις τσουκνίδες,και τα τριβόλια,να το φράξουν, γιατί είναι κομμάτι ξέφραγο, και να φυτέψουν,τις αξίες τις ηλιόχαρες.
τις πανανθρώπινες, που εδώ,σε αυτό το ευλογημένο χώμα φύτρωσαν,και βλάστησαν και υψώθηκαν ως του ήλιου τα μέρη και φώτισαν,τον Κόσμο. Αλλά και εμεις, ο Λαός, που αν θέλει,μπορεί,μας λέει ο Ποιητής,ο καθένας χωριστά,να αγωνιστούμε να αλλάξουμε τον μικροκοσμό μας,άλλάζοντας
προς το καλύτερο την Ελληνική πραγματικότητα.
[Παυλίνα Μπεχ΄ράκη.}
Εικαστικός, Συγγραφέας Ποιήτρια.
