Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Ή ΕΛΛΗΝΙΚΉ Κρατική μέριμνα, άπό την αναγέννηση,του νέου Κράτος είναι σχεδόν αδιάφορη για τη Τέχνη της αγιογραφίας
κακά τα ψέματα. Δυστυχώς αυτή η ΄τψιστη Παραδοσιακή Τέχνη παραμελήθηκε από την Ελλάδα,και όχι μόνο αυτό.Το νεαρό Ελληνικό κράτος, του 19ου αιώνα αναζητούσε να εκσυγχρονίσει να εξεευρωπαΪσει,την Τέχνη,της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας,και να διαμορφωθεί μια οντότητα Πολιτική θα λέγαμε,
έχοντας την ανάγκη υποστήριξης από τις Ευρωπαϊκές Δυνάμεις ,όπως γνωρίζουμε από τα διαβάσματά μας.Μέ πρωτεργάτη τον Φώτη Κοντογλου,που πίστευε στην Αισθητική,κα Πνευματική αξία,της Βυζαντινής Τέχνης,μαζί με τον Αγήνορα Ασεριάδη,τον Σπύρο Παπαλουκά,τον Σπύρο Βασιλείου,και άλλους Σπουδαίους ζωγράφους της γεννιάς του30 ,αξιοποίησαν υα διδάγματα,της Βυζαντινής,και μεταβυζαντινής Τέχνης
,ζωγραφίζοντας τοιχογραφίες,και Εικόνες,που συνδέονται άμεσα με την Παράδοση,μοναδικής ωραιότητας,και Μουσειακής αξίας!
