Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄ (19 Ιουλίου 1890 – 1 Απριλίου 1947) ήταν βασιλιάς της Ελλάδας κατά τα διαστήματα 1922-24, 1935-1947 και πρωθυπουργός από τις 19 έως τις 22 Απριλίου 1941΄γεννήθηκε στη Δεκέλεια, στη βασιλική έπαυλη Τατοΐου το πρωί της 7ης Ιουλίου (π.ημ) ή 19ης Ιουλίου (ν.ημ.) του 1890. Ήταν πρωτότοκος γιος του, τότε πρίγκιπα, διαδόχου και μετέπειτα Βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄ (1868-1923) και της πριγκίπισσας Διαδόχου Σοφίας της Πρωσίας και Ελλάδας (1870-1932). Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος, που εκτελούσε τότε καθήκοντα αντιβασιλιά, ανήγγειλε το χαρμόσυνο γεγονός στο Βασιλιά Γεώργιο Α΄, που βρισκόταν στην Ευρώπη, στη Βασίλισσα Όλγα, που βρισκόταν στη Σεβαστούπολη στη Ρωσία και στον Πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη με το τηλεγράφημα: «Αγαπητή Σοφία έτεκεν υιόν».
Η ΕΙΔΗΣΗ της γέννησης του πρίγκιπα και επίδοξου διαδόχου χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τον αθηναϊκό λαό ενώ στις 11.00 ώρα, από τα πυροβολεία της Αθήνας, που τότε βρίσκονταν στο λόφο των Νυμφών (Αστεροσκοπείου), ρίφθηκαν 121 κανονιοβολισμοί. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, ο Πρωθυπουργός μαζί με τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου και το Δήμαρχο Αθηναίων έφθασαν στη Βασιλική έπαυλη για να συγχαρούν τον αντιβασιλέα και να συντάξουν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης.
Ένα μήνα περίπου μετά τη γέννηση, σε περιορισμένο κύκλο προσκεκλημένων, τελέστηκε στο παρεκκλήσιο της βασιλικής έπαυλης, από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, η βάπτιση του νέου πρίγκιπα όπου και έλαβε το όνομα Γεώργιος. Ανάδοχοί του ήταν η μετέπειτα Βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας, Αλεξάνδρα (αδελφή του Γεωργίου Α της Ελλάδας), ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας, ο Βασιλεύς της Δανίας, ο διάδοχος της Ρωσίας, εκπροσωπώντας τον Τσάρο, και οι αδελφοί του διαδόχου, πρίγκιπες Γεώργιος και Νικόλαος. Ο πρίγκιπας Γεώργιος τέθηκε πρώτος στη σειρά διαδοχής (προφανής διάδοχος) για το θρόνο της Ελλάδας μετά τον πατέρα του.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β’υπήρξε από τις πιο δραματικές φυσιογνωμίες της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Σε γενικές γραμμές ακολούθησε τον πατέρα του, κατά τη διάρκεια της ζωής του. Έτσι, υπηρέτησε στο στρατό ως υπασπιστής του, παρέμεινε στο πλευρό του κατά τη διάρκεια της σύγκρουσής του με το Βενιζέλο και τον ακολούθησε το 1917 στην εξορία, όταν παραμερίστηκε στη σειρά διαδοχής από το μικρότερο αδελφό του Αλέξανδρο, κατόπιν απαιτήσεως της Αντάντ και του Βενιζέλου. Επέστρεψε από την εξορία το 1920, μετά την εκλογική ήττα του Βενιζέλου και την παλινόρθωση της Βασιλείας.
ΜΕΤΑ τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922 και την παραίτηση του Κωνσταντίνου τον διαδέχτηκε στο θρόνο ως Βασιλεύς των Ελλήνων στις 27 Σεπτεμβρίου 1922. Μετά από ένα χρόνο αναγκάστηκε από την Επαναστατική Κυβέρνηση να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Λίγους μήνες αργότερα με απόφαση της εθνοσυνέλευσης κηρύχθηκαν αυτός και ολόκληρη η δυναστεία έκπτωτοι. Παρήλθαν 11 περίπου έτη εξορίας για να επανέλθει, έπειτα από το Δημοψήφισμα του 1935. Με την επιστροφή του στη χώρα, ο Γεώργιος μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά έθεσαν τις βάσεις για να προετοιμαστεί η χώρα για τον πόλεμο που ήταν προφανές ότι ερχόταν. Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα εισήλθαν στην Αθήνα μαζί με την κυβέρνηση Τσουδερού έφυγε για την Κρήτη. Όταν κατελήφθη και η Κρήτη από τους Γερμανούς έφυγαν για το Κάιρο. Με την απελευθέρωση της Ελλάδας, υποχρεώθηκε να παραμείνει στο εξωτερικό και να δεχθεί την Αντιβασιλεία. Κλήθηκε πάλι να βασιλεύσει το 1946 και απεβίωσε μετά από έξι μήνες.
ΣΤΙΣ 27 Φεβρουαρίου 1921 τελέστηκε στο Βουκουρέστι ο γάμος του Γεωργίου με την πριγκίπισσα της Ρουμανίας Ελισάβετ (1894-1956). Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά και τελικά χώρισε στις 6 Ιουλίου 1935 εκτός Ελλάδας, λίγους μήνες πριν την επιστροφή του Γεωργίου στη χώρα.Στις 22 Οκτωβρίου 1923, τρεις μόλις μέρες μετά την προκήρυξη εκλογών για τις 16 Δεκεμβρίου 1923, ξέσπασε Στρατιωτικό Κίνημα σαφώς φιλομοναρχικοί. Οι σχέσεις των κινηματιών με βασιλικούς κύκλους θεωρήθηκαν στοιχεία ενοχοποιητικά για εμπλοκή του Γεωργίου
ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ απέτυχε και παρέτεινε την πολιτική ανωμαλία καθώς και την ισχύ του στρατιωτικού νόμου και την απαγόρευση έκδοσης των αντιβενιζελικών εφημερίδων. Οι βουλευτικές εκλογές στις 16 Δεκεμβρίου 1923 για την ανάδειξη της Δ΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης έγιναν μέσα σε κλίμα έντασης. Στις εκλογές, από τις οποίες απείχε η αντιβενιζελική παράταξη, εκλέχθηκαν βουλευτές μόνο από τη βενιζελική. Τρεις μέρες αργότερα, στις 19 Δεκεμβρίου 1923, με υπόδειξη της κυβέρνησης Γονατά, ο Βασιλιάς Γεώργιος Β΄ έφυγε προσωρινά από την Ελλάδα, ώσπου να αποφασιστεί η τύχη του πολιτεύματος. Αντιβασιλέας ορίστηκε ο Παύλος Κουντουριώτης.
ΜΕΤΑ το Στρατιωτικό Κίνημα των Παπάγου, Ρέπα, Οικονόμου στις 10 Οκτωβρίου 1935, που οργανώθηκε από το Γ. Κονδύλη, καταργήθηκε η Αβασίλευτη Δημοκρατία και επαναφέρθηκε προσωρινά σε ισχύ το Σύνταγμα του 1911. Αυτό έγινε με ψήφισμα της Ε΄ Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Επίσης, ορίστηκε το Δημοψήφισμα της 3ης Νοεμβρίου 1935 όπου θα ενέκρινε ή όχι ο λαός την επαναφορά της Βασιλείας. Με το αμφιλεγόμενο, κατά ορισμένους, δημοψήφισμα αποκαταστάθηκε στο θρόνο του.
ΑΜΕΣΩΣ μετά την επιστροφή του, στις 25 Νοεμβρίου 1935, επιχείρησε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πολιτικές παρατάξεις. Προχώρησε στη συγκρότηση υπηρεσιακής κυβέρνησης, στις 30 Νοεμβρίου 1935, υπό τον καθηγητή της νομικής σχολής, Κωνσταντίνο Δεμερτζή, και διενήργησε τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 με απλή αναλογική. Σ’ αυτές καμία παράταξη δεν κατάφερε να εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες και θέλοντας να αποτρέψει το σχηματισμό αντιβασιλικής κυβέρνησης, επέτρεψε στον Ιωάννη Μεταξά να σχηματίσει κυβέρνηση, με την ανοχή των μεγάλων κομμάτων, και αργότερα, στις 4 Αυγούστου 1936, να επιβάλλει ειδικό καθεστώς (Καθεστώς της 4ης Αυγούστου) περιορίζοντας συνταγματικά δικαιώματα. Χαρακτηρίστηκε ως εκ τούτου Δικτατορία.
Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Αίγυπτο Υπό το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ο Μεταξάς κατάφερε να επιβάλει τον έλεγχό του στο κράτος και το στρατό, αν και πάντα υπό την ανοχή και επίβλεψη του Γεωργίου. Παρά τις φημολογούμενες φιλογερμανικές ιδέες του Μεταξά, καθώς και τις επιρροές του από φασιστικά καθεστώτα της εποχής, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας παρέμεινε προσδεδεμένη στο άρμα της Μ. Βρετανίας και πολέμησε μαζί της στο Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Γεώργιος ενημερώθηκε τηλεφωνικά από τον Ιωάννη Μεταξά για το ιταλικό τελεσίγραφο που του επέδωσε ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι. Με διάταγμα που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης, ο βασιλιάς ανέλαβε τη γενική αρχηγία των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.[4] Στο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό ο Γεώργιος ανέφερε.
ΜΕΤΑ την αυτοκτονία του Κορυζή, ο Γεώργιος Β΄ διόρισε πρωθυπουργό τον Εμμανουήλ Τσουδερό μέχρι να εισβάλουν οι Γερμανοί στην πρωτεύουσα. Μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, ο Βασιλεύς μαζί με την Κυβέρνηση και τις ελεύθερες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις τουνΒασιλικού ναυτικού και της Βασιλικής Αεροπορίας κατέφυγε στην Κρήτη. Εκεί συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις των στρατευμάτων της Ελλάδας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας (καθ΄ όλη τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης). Τελικά ξέφυγε διασχίζοντας τα βουνά για να φτάσει στις νότιες ακτές του νησιού απ’ όπου κατέφυγε στην Αίγυπτο. Ενώ η ελληνική εξόριστη κυβέρνηση παρέμεινε στην Αίγυπτο ο ίδιος μετέβη στο Συμμαχικό Στρατηγείο στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της κατοχής, η ανάπτυξη στην Ελλάδα ισχυρού αντιστασιακού κινήματος από αριστερές δυνάμεις, που αντιτάσσονταν στη Βασιλεία, οδήγησε σε συμφωνία, με βάση την οποία μετά την απελευθέρωση θα διενεργούταν νέο δημοψήφισμα για το πολιτειακό και μέχρι τότε ο Γεώργιος θα παρέμενε στο εξωτερικό..
ΜΕΤΑ την απελευθέρωση, τον Οκτώβριο του 1944, η τεταμένη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα οδήγησε στο ξέσπασμα ένοπλης σύγκρουσης μεταξύ των αστικών και των αριστερών δυνάμεων. Έτσι, προκειμένου να παραμείνει ο αστικός κόσμος ενωμένος, εξαναγκάστηκε από τον Τσόρτσιλ να διορίσει Αντιβασιλέα και προσωρινό αρχηγό του κράτους το συμπαθή στους Βενιζελικούς, Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό.
ΜΕΤΑ τη νίκη του στις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, το φιλοβασιλικό Λαϊκό Κόμμα πίεσε για επίσπευση του δημοψηφίσματος για την επιστροφή του βασιλιά. Αυτό είχε αρχικά τοποθετηθεί για το έτος 1948. Τελικά, έλαβε χώρα την 1η Σεπτεμβρίου 1946, και εν μέσω Λευκής τρομοκρατίας στην ύπαιθρο. Με 69% υπέρ, έγινε η επαναφορά του Γεωργίου στο θρόνο.[6] Αν και σήμερα το δημοφήφισμα θεωρείται διαβλητό, τότε δεν αμφισβητήθηκε επισήμως, καθώς πολύ σύντομα σχηματίστηκε ο ΔΣΕ και η χώρα ενεπλάκη στη δίνη του Εμφυλίου.[7] Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ επέστρεψε στις 27 Σεπτεμβρίου 1946, όμως απεβίωσε αιφνίδια την 1η Απριλίου 1947 από καρδιακή ανακοπή. Αρχικά μάλιστα, λόγω της ημέρας, δεν έγινε πιστευτή η είδηση του θανάτου του. Ετάφη στο βασιλικό κοιμητήριο, στο Τατόι. Ήταν 57 ετών. Επειδή από το γάμο του με την Ελισάβετ δεν είχε αποκτήσει παιδιά, τον διαδέχτηκε ο αδελφός του, και μέχρι τότε διάδοχος, Παύλος.
[ΠΗΓΗ {ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ>
