Γράφει η Παυλίνα Μπεχράκη
Αγαπημένε μου Αναγνώστη
Είναι υπέρτατη ηδονή,να νιώθω πως μπορώ,
να φέρω ως Ελληνίδα, τη καλή ελπίδα
και πάλι στη ψυχή μου,τη ψυχή σου,με το
σπαθί της αστραπής του Λόγου.Είναι υπέρτατη
ηδονή,να ξαναστέλνω,με λέξεις στη σειρά,
γόνιμους σπόρους,να φυτεύω τη τωρινή
στγμή, στου νεοέλληνα το νου και τη ψυχή,
ιστορικές μνήμες αγαπημένες, Πατρίδων
μακρινών.Πόλη των Πόλεων, Έφεσο,,
Σμύρνη,Αλεξάνδρεια.Είναι υπέρτατη ηδονή,
όντας ονειρευτώ, πως πάω εκεί,στους ίδιους
τόπους τους τρανούς,που κρύβουνε στα βάθια
και στα ύψη ,του Γένους μας τα θαύματα
και όχι ημων των Τωρινών τα θλιβερα χαλάσματα…
ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ Φυλετική αδιάσπαστη Ελληνικότητα.από το χάος των αιώνων, που χώρίζουν την Αρχαιότητα από τη σημερινή Ελλάδα, παρ’όλες τις περιπέτειες,τις παρεκλίσεις, και επί 400 χρόνια πλήρους απουσίας, από το Ιστορικό προσκήνιο, που,το Γένος το Ελληνικό όχι μόνο δεν εξαφανίστηκε από προσώπου γης,αλλά είναι μιά διαδρομή εκπλήξεων,μιά συνεχής ανάσα, μιά απόλαυση.Φως ομορφιά, Τέχνη, αξίες!Το Εθνος το Ελληνικό,δεν αφανίστηκε, παρά την αμφισβήτηση, και μέχρι σήμερα ακόμα, ελάχιστων Ελληνομάχων,της υπόστασής μας ,της καταγωγής μας,από τους Αρχαίους Προγόνους μας. Θά αναφερθούμε ενδεικτικά,στον Γερμανό Φαλμεράϊνερ, που πρώτος έσπειρε τον σπόρο της αμφισβήτησης, για την Ελληνική καθαρότητα ημών,των νεοελλήνων μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ,Όμως η απόδειξη της Ιστορικής αλήθειας, για τη συνέχεια, είναι το ίδιο το παρόν.Τά ήθη, τα έθιμα του Ελληνικού Λαού, ο ίδιος τόπος, που δεν έχει κρικέλια για να φύγει, κατά πως λέει ο Ποιητής μας ,με τη ή παρουσία των Αρχαίων Μνημείων,η σύγκριση των χαρακτηριστικών της Φυλής ,όπως η αγάπη για τα τα Όσια και ιρεά δίνουν ττην απάντηση.Ό Νεοελληνικός όρος σύγκρισης, είναι κατά πρώτον, το 1821,με την Επανάσταση του Γένους, και από τότε, όλες οι Ιστορικές στιγμές, είναι γεμάτες αδιάψευστες μαρτυρίες,.
ΣΚΑΒΟΝΤΑΣ λοιπόν στη γή του αιώνιου χρόνου, με τη σκαπάνη του λόγου, εμείς εδώ σήμερα,
θα συλλέξουμε,κατά δύναμιν,,λόγω της οικονομίας του φιλόξενου χώρου της εφημερίδας μας με σεβασμό θησαυρίσματα,Ιστορικά, για να περηφανευτούμε για τη καταγωγή μας, με τη καλή ελπίδα, πως όπως έζησε, άνθισε,τιμήθηκε, δοξάστηκε, και επέζησε,πάνω στη γή του χρόνου ο Ελληνισμός, περνώντας μέσα από θύελλες,καταιγίδες, και επιδρομές βαρβάρων, πάλι θα επιζήσει,και σήμερα που απειλείται βάναυσα,, και πάντα, όσο υπάρχουν ‘Ελληνες!
ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ γεννήθηκε σ’ευλογημένο τόπο
σ’ονειρεμένη,ζηλευτή,και ζηλεμένη γή..
Θεμέλιωσε και έχτισε, με Γνώση και Σοφία
ανθρώπινα οράματα, και θαύματα, αξιες, πεθυμιές.
Περνώντας από Εθνικές ερήμους, δεν εσκιάχτηκε,
Η αγάπη, των Θεών, κι ό έρωτας του για ζωή,
τούδωσαν θάρρος αγιαστό,ακόμα κανού
ταξιδευτή, με τις πολλές πραμάτιες,ταξιδεύει
για αιώνεςσ’Ανατολή και Δύση……………..
Η ΑΝΑΤΟΛΗ είναι Ανατολή,και η Δύση, είναι Δύση,και ποτέ δεν θα συναντηθούν,Αυτή η περίφημη φράση,ποτέ δεν υπήρξε τόσο ανακριβής,όσο τη περίοδο,κατά την οποία το Βυζάντιο, υπήρξε Μητρόπολη του Χριστιανικού Κόσμου.Από την εποχή των κτακτήσεων του Αλέξανδρου,από τον Γάγγη ώς την Αδριατική,και από την Κριμαία,ως την Αύγυπτο,στγκροτήθηκε
για πρώη φορά, όπως ξέρουμε από τα διαβάσματά μας, μιά διεθνής Ελληνική κοινότητα,
η Ελληνιστική <.κοινή.>Ή εγγύς Ανατολή,ολόκληρη η Ασία, νοτίως του δρόμου των τύμβων,που χρονολογείται,από την Λίθινη εποχή, και που οδηγεί από τη Κασπία, στο Σινικό τείχος,
μια τεράστια μάζα,διάφορων λαών, με ιδιαιτερότητητες θεμελιωμένες σε χιλιόχρονες παραδόσεις,συγκεντρώθηκε γύρω από πόλεις,χαραγμένες από τον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ της Ελληνικής κυριαρχίας,δεν επηρέασε καθόλου αυτή την εκτεταμένη Ελληνική <κοινή>αντίθετα λειτούργησε,ως μεσολαβητής ανάμεσα στον Ελληνισμό και την Ανατολή,Στή συνέχεια οι Ρωμαίοι,μετέφεραν τον Ελληνισμό,στις ακτές του Ατλαντικού,και στη Δύση,μα στη πραγματικότητα δεν έκαναν τίποτα άλλο,από το να προσδώσουν μιά νέα ορμή στον Ελληνισμό,όπως τον βρήκαν, στα ανατολικά του Ιονίου Πελάγους.Ώς όψιμη συνέπεια της εκστρατείας στην Ανατολή του Αλέξανδρου τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, θα γραφτούν στα Ελληνικά, όπως και τα περισσότερα γραπτά των Πατέρων της Εκκλησίας.και στο εξής ο Κόσμος
θα αρχίσει να βλέπει,τον εαυτό του μέσα από το πρίσμα του Ελληνικού φωτός.Ή ίδρυση της Κωνσταντινούπολης,,το 330,υπήρξε,η επιβεβαίωση,της πολιτισμικής και θρησκευτικής υπεροχής της Ανατολής.΄Μέσα σε αυτό το λιγότερο,η περισσότερο Ελληνιστικό περιβάλλον, θα γεννηθεί η Χριστιανική Θεολογία και η Τέχνη, που όλα τα μπορεί,με τη θρησευτική μορφή εκείνη τη Ιστορική στιγμή, τολμώντας, να ανυψώσει την Ελληνική Φιλοσοφία, στο επίπεδο μιας δεύτερης <Παλαιάς Διαθήκης>.Να μεταφέρει δηλαδή με τη γλώσσα της Θρησκείας της αγάπης, τις Αρχαίες Ελληνικές πανανθρώπινες αξίες,την Ελληνική ψυχή και σκέψη.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με αυτή τη μετάλλαξη της Τέχνης, ένας νέος και σπουδαίος,μετασχηματισμός,
διενεργείται στην ίδια την εικόνα του ανθρώπου. Ή αρχαία Τέχνη,φίλε Αναγνώστη, αγνοούσε την υποκειμενικότητα,με ό,τι αυτό σημαίνει.Η έννοια του μυστηρίου, της εσωτερικότητας, της αγωνίας, και όπως ήταν επόμενο,και της ελπίδας,για την μετά τον θάνατον υπαρκτής ζωής,παρέμενε για τους Ελληνες ένας τομέας, σχεδόν απαγορευμένος. Έτσι στην αρχαία Ελληνική Τέχνη, οι ωραιότερες μορφές, φαντάζουν βυθισμένες, μέσα σε ένα δικό τους απρόσωπο όμως κόσμο,με τα μάτια κλειστά ανοικτά,αδιάφορα ανάμεσα στα ανθρώπινα, και την εσωτερική συνείδηση, την ελπίδα και την απελπισία, που αποκλείουν κάθε δυνατότητα,συναισθηματικής και προσωπικής έκφρασης,.Ή Αλήθεια είναι ότι ή ψυχολογική διάσταση στην οποία αναφερθήκαμε, εμφανίζεται πριν από τη Βυζαντινή Τέχνη,με τους Ρωμαίους,που έφεραν τον <ψυχικό>άνθρωπο,των Ελληνορωμαϊκών πορτρέτων στο κατώφλι της Θρησκευτικής Τέχνης και των ψηφιδωτών.<Το αρχαίο μάτι>, έλεγε ο Πλάτων,,είναι αντανάκλαση,φωτεινών και σκοτεινών δυνάμεων, που στι εξής,θα διαφεντεύουν το σύμπαν.
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ αδελφικά δεμένος με την Ορθοδοξία, με την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης,
έτσι που ο Πόλις των Πόλεων,κατοικήθηκε από Ελληνες, εξοπλισμένη,με Πανεπιστήμιο,αρχαίας παράδοσης, υπήρξε η εστία, ενός Πολιτισμού,βαθιά σημαδεμένου,από τον Ελληνικό Πολιτισμό.Οί βιβλιοθήκες τστην εποχή του Ιουλιανού, λέγεται ότι περιείχαν 130.000 τόμους,της αρχαίας Ελληνικής Γραμματίας..Διατηρούσαν όλους τους θησαυρούς,της Ελληνικής Σκέψης,και η ζωή η μορφή της, οι κήποι της,τα ανάτορά της, οι δρόμοι της, ο ιππόδρομος,τα περίφημα λουτρά της, ήταν πραγματικά μουσεία,όπου συγκεντρώνονταν τα αριστουργήματα της αρχαίας Ελληνικής Τέχνης.Στά χίλια χρόνια του Βυζαντίου, η αρχαία γλώσσα, ύπήρξε η γλώσσα των γραμμάτων και η επίσημη.<Ημίν οι και του γένους εσμέν και της γλώσσης τοις Έλλησι,κοινωνοί και διάδοχοι.
Η ΛΑΤΡΕΙΑ για τον Όμηρο,και τον Πλάτωνα,ή αγάπη για τη μυθολογία,και η σταθερή αφοσίωση,στα πρότυπα της Ελληνικής αρχαιότητας,ήταν της Ελληνικότητας τα σημάδια,στη καθημερινότητα των Ελληνων της Πόλης, έτσι που Εξακολουθούσαν να αποστηθίζουν τον Όμηρο,και είναι γνωστά ποιήματα για τη Παναγία ,και τον Ευαγγελισμό,που κάθε στίχος,είναι δάνειο από την Οδύσσεια και την Ιλιάδα.Αυτό πού διατηρούσε την ενότητα 20 διαφορετικών Λαών,που κατοικούσαν στη Βυζαντινή Αυτκρατορία ,ήταν η Ελληνική γλώσσα,και η Ορθόδοξη Πίστη.Καί εάν το Βυζάντιο αποτελεί,μια
δεύτερη άνθιση του Ελληνισμού,οφείλεται τόσο στη γλώσσα,όσο και στον Χριστιανισμό,γιατί ο Ελληνισμός μπόρεσε να δείξει,τις πραγματικές τους δυνατότητες,ακριβώς μέσα από τα διδάγματα αξιών της Ορθοδοξίας, που είναι ίδιες οι αξίες του αρχαίου Πνεύματος.του ωραίου και του αληθινού,.Αυτό επίσης που μας εντυποσιάζει,στους χρόνους της Βυζαντινής δόξας, είναι η ίδια με την αγάπη των αρχαίων για τη Φύση,που ακτινοβολεί στο έργο του Αγίου Βασιλείου,και όχι μόνο…………….Συνεχιζεται
Από το βιβλίο μου <ΡΕΟΝ ΥΔΩΡ >Εκδ 2020
[Παυλίνα Μπεχράκη }Εικαστικός Συγγραφέας Ποιήτρια
